Metal bir ürünün kalitesinin gelişmesi ve kontrolü tasarımcının masasında başlar. Metal son işlemcisi (kaplamacısı), mekanik tasarım ve elektrokaplamanın belirli prensipleri dahilinde yapabilecekleri ile sınırlanmıştır. Teknik sorumlu, kabul edilebilir maliyetlerle istenilen kaliteyi sağlamak üzere iş parçalarının geometrileri ve şekli ile ilgili kısıtları anlamalıdır. Tasarımcı, iş parçasının elde edilebilecek son işlem kalitesi için en az kaplamacı kadar çaba sarf edebilir.
Önemli yüzeyler, kaplama literatüründe göze çarpan (yansıyan) ve paslanma riski ile karşı karşıya kalınmak istenmeyen yüzeyler olarak nitelendirilebilir.
Kaplama kalitesini ve ürünün son işlem görüntüsünü iyileştirmek, aynı zamanda maliyetleri düşürebilmek için; ürünün tasarımcısının dikkate alması gereken konular şu şekilde sıralanabilir:
Polisaj, parlatma ve zımpara işlemleri için;
- Kör deliklerden, girintilerden ve bağlantı yarıklarından kaçınılmalı.
- Karmaşık yüzey geometrilerinden kaçınılmalı.
- Önemli yüzeyler, kolay erişilebilir olmalı.
- Keskin kenar ve çıkıntılardan kaçınılmalı.
İyi bir kaplama dağılımı için;
Deneyim ve maliyet muhasebesi, basit şekillerin yüzey işlemlerinin her zaman karmaşık şekillerden daha düzgün ve ekonomik bir şekilde yapılabildiğini göstermiştir. Bu, ürünün tasarımcısı için bir numaralı kuraldır. Önemli yüzeyler için kaliteye karar veren en önemli faktör kaplamanın kalınlığıdır. Elektrokimyanın temel kuralları gereği, herhangi bir şekil veya büyüklükteki bir parça mükemmel bir dağılımla kaplanamaz. İş parçasının anotlara daha yakın kısımları, daha kalın bir kaplama tabakası kabul eder. Keskin köşe ve çıkıntılar, sağlanan elektrik akımının büyük kısmını çekme eğilimindedir. Kaplama tasarımcısının hedefi, önemli yüzeylerdeki kalınlık dağılımı varyasyonlarını olabildiğince düşümek ve aynı anda önemsiz yüzeylerdeki gereksiz kalınlık oluşumlarından kaçınmaktır.
Ampirik kurallar ve modeller; tasarımcıyı kaplama kalınlığı dağılımı, ekonomi ve kalite açısından yönlendirebilir.
Pratik deneyimlerden elde edilen prensipler şu şekilde sıralanabilir;
- Konkav ve dümdüz yüzeylerden kaçınılmalı. Konveks yüzeyler daha uniform kaplama kabul eder.
- Girinti ve çıkıntılar geniş bir radyusla yumuşatılmalı. Konkav oyuk ve slotlardan kaçınılmalı.
- Kör deliklerin sayısı minimumda tutulmalı, çünkü bu deliklerin içinde minimum kaplama kalınlığını sağlamak problemli olabilir. Kör deliklerin derinliği, delik çapının yarısından fazla olmamalı ve 6 mm den küçük deliklerden kaçınılmalı.
- Bağlantı elemanlarında kaplama sonrası montaj problemi yaşamamak için havşa başlı delikler açılmalı.
- Çıkıntı ve nervür olacaksa, bunların yükseklikleri düşük ve yarıçapları geniş olmalı.
